Si fou un amor deses a primeira vista.
Estaba eu nun local comercial novo que abriron na Vila e despois de dar un percorrido dirixinme cara a cafetería, que tiña un aspecto limpo e agradable, co obxectivo de tomar asento e gozar dun café e algunha lambetada que servían canda el.
Mágoa! As mesas estaban todas ocupadas, a piques estiven de virarme de costas, cando xusto de fronte un rubio dirixiu cara min os seus ollos azuis, e aínda que non pronunciou palabra ningunha, eu entendín a súa mensaxe, invitábame a sentar canda e aló me fun con paso firme e sen vacilar. Non houbo presentacións, nin apretóns de mans. Non fixeron falla.
Logo de sentar fixen o meu pedido a un camareiro todo vestido de negro coma o Loquillo, e xa antes de rematar o meu mandado, sentín aqueles ollos mirándome fixamente e tirando por min que sin resistencia me sumerxín naquel mar azul. Xogamos ás miradas, ás agachadas, de sócate estaba en fronte miña e ó mínimo descoido xa estaba o meu carón. Dirixiume sorrisos encantadores, e eu respostáballe cun chiscar de ollos e moitos sorrisos tamén.
Todo nel me gustou, mesmo a súa vestimenta; uns pantalons con peto de pana verde musgo (diredes que hai moitos tipos de verde nos distintos musgos e tedes razón pero sinto como tarefa imposible describir un tono de verde; pois tomando por exemplo as pinturas, sería por ahí nin tan escuro como o verde Menorquín, nin tan clariño como o verde Galicia) enriba levaba un xersey da mesma cor, por suposto noutro tono diferente, e o que xa me encantou foron os seus zapatos, dunha cor amarela como a mostaza, ou as flores da calendula, pode ser, parecían tan suaves e flexibles que tentada estiven de anicarme para acariñalos coas miñas mans.
Reclamaba a miña atención se deixaba de miralo para beber un grolo da miña taza de café, ou para dar un bocado a un anaco de tarta delicioso co que viña acompañado, e cando por fin o miraba, abría moito os ollos e sorría feliz.
Unha voz feminina veu interrompir o noso idilio:
—Mateo, non molestes á señora!
—Non, non me molesta, estamos xogando, aínda non sabe falar verdade? que tempo ten?
—Non, dezaséis meses
Por máis que a súa nai insistiu non conseguiu levalo para a súa mesa, e cando eu lle afirmei que non me molestaba seguimos un anaquiño máis na nosa diversión de miradas, mocas, xestos, ata que chegou a hora de marchar e de terse que meter no carriño. Foise con moito desgusto, por ter que despedirse de min e eu quedei con moita pena tamén, de velo partir, estabámolo pasando tan ben.
Ata sempre Mateo. Quérote
Martina Carracedo