Dende a primeira foto a segunda pasou un algo de tempo, non moito, algo máis dun mes si, pero a dous non chegou.
Sin embargo, se cando aquel primeiro libro en francés titulado "Une femme" chegou ás nosas mans, a súa autora, recén galardonada co premio Nobel de literatura, era unha auténtica descoñecida para nós, agora, dous libros despois, Annie é xa como da familia.
Lin aquel libro en francés co diccionario ó meu carón, e penso que conseguín un resultado máis ou menos óptimo, mais por se algo se me escapaba do que a súa autora quería transmitir saquei a versión en castelán da biblioteca, (houbo que esperar semella que alí tampouco sabían nada da obra de Annie).
«Mi madre murió el lunes 7 de abril en la residencia de ancianos del hospital de Pontoise, donde la había ingresado dos años antes. El enfermero dijo por teléfono: "Su madre se ha apagado esta mañana, después de desayunar". Eran más o menos las diez".
Así comeza este primeiro libro que nos gustou tanto que fomos a polo segundo.
"La mujer helada" no que atopamos unha característica moi da autora, a autobiografía, é dicir Annie relata acontecementos que lle pasaron así propia pero dun xeito tal que denuncia, resalta e destapa situacións que padecemos a maioría das mulleres, neste caso describe como os seus soños van quedando atrás, as súas ilusións se van difuminando ó facerse cargo do fogar, dos asuntos cotiáns, describe moi ben iso que na actualidade damos en chamar: a conciliación.
Annie viaxa, outra volta, a súa infancia, onde atopa que as mulleres da súa vida, non son esa cousas delicada de relatos varios senón o que Carlos Blanco, moi ben definiu coma; "bravas do país". Sentimos unhas certas similutedes coa autora; na casa da nosa infancia tamén había negocio, e o noso pai, como o de Annie, non saía cada mañán a traballar e tampouco a nosa nai se podía ocupar nin preocupar por algo coma limpar o polvo.
«Mujeres frágiles y vaporosas, hadas de manos suaves, pequeñas auras de sus casas a cuyo paso quedo surgen el orden y la belleza, mujeres sin voz, sumisas, por mucho que busque, no veo tantas así en el pasisaje de mi infancia...» E... ata aquí podo ler.
Martina Carracedo